اتیلن گلایکول یک ترکیب شیمیایی است که عمدتاً در تولیدات صنعتی مورد استفاده قرار می‌گیرد و به عنوان ۱،۲-اتان دیول نیز شناخته می شود. اتیلن گلیکول یک مایع بی بو، بی رنگ و چسبناک است که طعم شیرینی دارد و مونو اتیلن گلیکول نیز نامیده می شود.

این ترکیب اولین بار در سال ۱۸۵۶ توسط آدولف ورتز شیمیدان فرانسوی آلزاسی کشف شد و به همین دلیل مجسمه ای از او در استراسبورگ وجود دارد. او از طرفداران بزرگ نظریه اتمی بود.

او ۱،۲-دی یدواتان (به طور غیرمستقیم از اتن مشتق شده است) را در یک واکنش استریفیکاسیون با اتانوات نقره (استات) و سپس هیدرولیز با هیدروکسید پتاسیم به اتیلن گلیکول تبدیل کرد. در ادامه مقاله در نشریه جهان شیمی فیزیک توضیحات بیشتری در این رابطه ارائه می گردد لطفا همراه ما باشید.

مروزه در تولیدات تجاری بیشتر تمایل به استفاده از فرآیندهایی هست که شامل هیدراتاسیون اکسید اتیلن است، یک ماده شیمیایی که به راحتی در دسترس است و از اتن به دست می آید. اتن که به نوبه خود از طریق کراکینگ آلکان ها به دست می آید. این روند به کشفی برمی گردد که ورتز در سال ۱۸۵۹ گزارش داده است.

رکیب فوق مایعی روشن، بی بو، و دارای طعم شیرین است.
این ماده دارای فشار بخار کم در دمای اتاق است.

این ماده در آب و الکل حل می شود، می تواند مقدار زیادی حرارت را قبل از جوش نگه دارد.
نقطه انجماد آب را کاهش می دهد و دو برابر وزن خود آب جذب می کند.