گزیلوز توسط اکثر باکتری‌های روده‌ای گرم منفی از جمله سالمونلا به سرعت تخمیر می‌شود و باعث اسیدی شدن محیط کشت می‌گردد. در نتیجه شاخص فنول رد را به زرد تبدیل می‌کند.از آنجایی که گونه‌های شیگلا از گزیلوز استفاده نمی‌کنند، محیط کشت اسیدی نشده و کلنی‌های قرمز تولید می‌شوند. این ویژگی به تمایز گونه‌های شیگلا کمک می‌کند.پس از اتمام ذخیره گزیلوز، گونه‌های سالمونلا لیزین را دکربوکسیلات می‌کند و pH را به حالت قلیایی افزایش می‌دهند. در نتیجه مجددا کلنی‌های قرمز رنگی روی گزیلوز لیزین دزوکسی کولات آگار ایجاد می‌شود. ارگانیسم هایی که لیزین دکربوکسیلاز منفی هستند، باعث ایجاد pH اسیدی و تولید کلنی‌های زرد می‌شوند.از آنجایی که سالمونلا، تیوسولفات را متابولیزه می‌کند تا سولفید هیدروژن تولید شود، این کلنی‌ها دارای مراکز سیاه رنگی هستند که آن‌ها را از کلنی‌های شیگلا متمایز می‌کند.

• ممکن است یک محیط واحد برای بازیابی همه عوامل بیماری‌زا کافی نباشد، بنابراین در کنار استفاده از گزیلوز لیزین دزوکسی کولات آگار باید از یک محیط کشت دیگر مانند مکانکی آگار نیز استفاده کرد.
• برخی عوامل بیماری‌زا مانند سودوموناس ممکن است در این آگار مستعمرات قرمز رنگ مانند شیگلا ایجاد کنند، بنابراین آزمایشات بیوشیمیایی بیشتر برای تشخیص نهایی ضرورت دارد.
• پروتئوس میرابیلیس ^[۵] ممکن است کلنی‌های کوچک با مراکز سیاه و مشابه سالمونلا ایجاد کند. با این وجود تشخیص آن از سالمونلا دشوار نیست زیرا کلنی‌های سالمونلا بزرگتر هستند و مراکز بزرگتری هم دارند.